Zakazany widok i drzewa od Pottera – Jednodniówka na La Gomerze

(Podczas śniadania)
Filip: Ehhh, odwołali wjazd kolejką na wulkan…
Dominika: O nie. To co, przekładamy rejs na wtorek?
F: No dobra.
D: A może weźmiemy ze sobą samochód?
F: Noł problem. Później czegoś poszukamy.

Processed with VSCO with a6 preset

Processed with VSCO with a5 preset

Processed with VSCO with a5 preset

Lepsza niż nawigacja
Wieczorem podjęliśmy decyzję, że udamy się do jednego z najrzadziej opisywanych miejsc na Wyspach Kanaryjskich. Po porannym, nieco ponad godzinnym rejsie i dotarciu do największego portowego miasta na La Gomerze nic nie wskazywało na to, że ujrzymy jedne z najpiękniejszych krajobrazów w życiu.

Górskie drogi dały o sobie znać, a ja jako kierowca znowu udowodniłem sobie, że udaje mi się nie powodować kolizji nawet w bardzo ekstremalnych warunkach. Nie dałbym jednak rady bez pomocy Dominiki, która była zdecydowanie lepiej zorientowana na poszczególnych etapach wyjazdu niż zainstalowana w smartfonie nawigacja.

Hiszpanie są na co dzień bardzo mili dla turystów. Chcą zaspokoić ich wszelkie potrzeby, by na twarzach gościł przede wszystkim uśmiech. Tę zależność potwierdzili również budując świetnie zaprojektowane trasy. Wystarczyło pokonać zaledwie pięć kilometrów, by widoki za szybą zmieniały się nie do poznania. Wszystko dzięki skalistym terenom, zza których co kilka minut wyłaniał się piękny Ocean albo kolejne widoki, które ciężko opisać.

Drzewa od Harrego
W trakcie siedmiu godzin pokonaliśmy dystans prawie trzystu kilometrów. Nie wydaje się to dużo, ale trzeba pamiętać, że niemal każdy zakręt przyprawiał o zawrót głowy.

Jadąc przed siebie staraliśmy się zatrzymywać na każdym punkcie widokowym, nawet jeśli kończyło się to gwałtownym depnięciem na hamulce. Jedna ze stron internetowych podpowiedziała nam, że kilkadziesiąt kilometrów od portu znajduje się przepiękny zalesiony obszar, obrośnięty nietypowym rodzajem drzew. Przez chwile poczułem się, jak na planie Harrego Pottera, a mózg „zrył” mi widok parujących pni i łodyg tysięcy porośniętych mchem roślin.

Wulkan za oknem
Kiedy moment powrotnego rejsu zbliżał się „jak szalony” musieliśmy odpuścić dłuższy postój w jednym z najbardziej malowniczych miasteczek na wyspie i przebić się przez drogę krajową wybudowaną pomiędzy górskimi szczytami. Pod koniec wyprawy zatankowaliśmy wypożyczone auto, co mi, jako kierowcy zostanie na długo w pamięci. Personel stacji benzynowej składał się z wyłącznie jednego pana po „pięćdziesiątce”, który był mile zaskoczony, że w końcu ktoś się u niego pojawił. Przez chwilę odniosłem wrażenie, iż byliśmy jego pierwszymi klientami od kilku dni. Po uzupełnieniu zbiornika udaliśmy się w dalszą drogę. Podczas jednego z postojów zobaczyliśmy turystę, który nie miał problemu z zostawieniem swojego bagażu niedaleko pobocza, udając się na krótką drzemkę w krzakach rosnących nieopodal przepaści.

Na koniec rozwinę jeszcze myśl o mieszkańcach Santa Cataliny, do której nie udało się nam dotrzeć. Rzadko zdarza się, by człowiek wystawiając głowę za okno mógł podziwiać widok składający się jednocześnie z obrośniętych zielenią gór, oceanu, pięknych plaż, palm oraz wulkanu znajdującego się kilkaset kilometrów dalej na Teneryfie. Doszliśmy do wniosku, że taki krajobraz nie powinien być dozwolony! Przecież osoby, które pojawiają się tam wyłącznie raz w życiu szybko mogą nabawić się kompleksów (śmiech).

Zdanie, które najlepiej podsumowało ten spontaniczny wyjazd brzmiało następująco: „No… Czyli to były najlepiej wydane pieniądze w życiu!”. Choć pamiętajcie, że na tak przepiękną wyspę trzeba przyjechać na zdecydowanie dłużej…

Banany na plaży i fioletowe niebo – Madera część trzecia

Wiadomo, Internet przyjmie każdą – nawet najmniej istotną – informację, dlatego nie zamierzam Was aż tak bardzo zanudzać. Nie sposób opisać wszystkich sytuacji, które spotkały nas podczas zaledwie siedmiodniowego pobytu na jednej z najpiękniejszych wysp Starego Kontynentu, ale postaram się przybliżyć te pozostałe, które utkwiły najmocniej w pamięci.

Bananowe wybrzeże
„Muszę zobaczyć kolorowe domki. Nie ma innej opcji. Na każdej stronie o nich pisali” – wtrąciłem podczas konsumowania obiadu w malowniczym miasteczku Santana. Domki wprawdzie stały i na nas czekały, ale ku mojemu zdziwieniu pozostały tylko dwie bardzo zadbane, lecz małe budowle. Przez moment było mi nawet smutno i nie wiedziałem, jak sobie to wszystko wyjaśnić. Na szczęście uratowała nas mapa Google, która podpowiedziała, gdzie w niedalekiej odległości znajdują się jeszcze lepsze widoki. Po raz kolejny się nie zawiedliśmy i z pełnym przekonaniem stwierdzam, że dotarliśmy do miejsca, które zapewniło mi najpiękniejszy krajobraz jaki kiedykolwiek miałem okazję oglądać. Ocean i urwisko na tle wodospadu zrobiły na mnie takie wrażenie, że przez chwile zapomniałem o lęku wysokości.

Portugalczycy znowu zadbali o turystów i w tak pięknych okolicznościach natury udało im się zamontować kolejkę linową, z której oczywiście skorzystaliśmy. Na dole na kamienistej plaży byliśmy o 17:15, a ostatni wjazd zaplanowano na 17:50. Jedna z osób obsługujących wyciąg wykrzyczała w naszym kierunku, że nie będzie czekała dłużej i jeśli się spóźnimy zostaniemy na wybrzeżu otoczonym bananowcami przez najbliższą noc. Musieliśmy zatem przyspieszyć tempo zwiedzania i przejść jak najdłuższą trasę. W tej okolicy po raz pierwszy zobaczyliśmy dojrzewające banany i zwisające z drzew awodako. Na takim pustkowiu znajdowały się również ogródki działkowe oraz kapliczka Świętego Pedro, którego historyczna obecność jest podkreślana w niemal każdym miejscu wyspy. Na koniec dnia Dominika zrobiła mi jedno z najpiękniejszych zdjęć w życiu. Próbowałem się odwdzięczyć tym samym, choć z nie tak wspaniałym skutkiem… (przepraszam)!

Najdziwniejszy wrak świata
Kiedy w głowie pojawiała się już perspektywa powrotu do Polski zmotywowaliśmy się ostatni raz, wsiedliśmy do jednego z busów i udaliśmy się w kierunku miasta Machico. Tam na zwiedzających czekały niezbyt wymagające, ale bardzo długie szlaki oraz świeże owoce pozostawione na drodze. Wszystko z myślą dla osób, które poczuły się gorzej po przejściu kilku kilometrów.

Podążając trasą na wysokości około 200 m.n.p.m. natrafiliśmy na kilka ciekawych miejsc. Najpierw wybraliśmy zły kierunek i dostaliśmy się do opuszczonego domu, gdzie klatki dla ptaków zawieszono na linii wysokiego napięcia (nadal tego nie pojmuję), a następnie naszym oczom ukazał się opuszczony wrak samochodu, który stał w jednym z najbardziej malowniczych punktów Madery. Dominice udało się zapozować do zdjęcia, ale mnie przegonił bardzo zdenerwowany tubylec.

Tego dnia złapał nas również deszcz i zmusił do poprzestania wspinaczki na jeden z niewielu szczytów, którego nie udało się nam zdobyć. Kilkadziesiąt minut później dotarliśmy do centrum najbliżej położonego miasta. Zjedliśmy pyszną pizzę i zobaczyliśmy fioletowe niebo podczas zachodu słońca. Czekając na powrotnego busa udało się jeszcze odpocząć na plaży i obejrzeć kilka startujących samolotów, która dwanaście godzin później przetransportowały również nas do jednej z najlepszych stolic Europy.

Mordercze schody i Mikołaj w chmurach – Madera część druga

Klify – Ocean, pagórki – Ocean, plaża – Ocean, góry – Ocean. Można by tak wymieniać i wymieniać, ale nie w tym rzecz. Atlantyk jest widziany z niemal każdego punktu Madery i za każdym razem robi na zwiedzających takie samo wrażenie. Docierając na poszczególne szczyty ciężko było opanować emocje i nie wykrzyczeć naszego ulubionego polskiego „znaku interpunkcyjnego” – kurw*. Starałem się nad sobą panować i ograniczałem do głośnego: „wow!”. Patrząc na mimikę Dominiki do teraz myślę, że w jej głowie panowały podobne odczucia.

Schronisko wśród palm
Pierwszego dnia pobytu nie było mi dane poczuć ciepłej wody w Oceanie, ale zaległości nadrobiłem kilkanaście godzin później na jednej z plaż w Canical. Po krótkim przerywniku kontynuowaliśmy naszą podróż w kierunku najdalej wysuniętego punkty na wschód wyspy. Dojeżdżając na parking zobaczyłem kilkadziesiąt samochodów, a średnia wieku turystów spokojnie przekraczała 60 lat. Pomyślałem, że czeka nas przyjemny spacer, ale doświadczeni życiowo obywatele różnych krajów po raz kolejny mnie zadziwili. Okazało się, że mamy przed sobą trzygodzinną wycieczkę, w której koszta wliczone są niezapomniane widoki klifów na tle oceanu. Kiedy naszym oczom ukazało się „schronisko” obrośnięte palmami w głowie uznałem, że udało się dotrzeć do kolejnego zaplanowanego miejsca, ale kilka metrów dalej Portugalczycy wpadli na pomysł, by zamontować w górze prowizoryczne schody i dołożyć turystom kolejnych doznań. Z przyspieszonym oddechem i szalejącym tętnem dotarliśmy do najwyżej położonego punktu na tym obszarze, a przed nami wyłonił się bezkres Oceanu. Miałem z tego miejsca nawet wspaniałą pamiątkę w postaci materiału wideo, choć dopiero po kilku minutach dotarło do mnie, że w kadrze znajduje się jeden z moich pięknych paluchów – taka jest właśnie cena zmęczenia i braku ruchu w Polsce!

Mordercze schody
Zapamiętując tak niespotykane pejzaże trudno było mi wymagać jeszcze lepszych widoków. Madera nie przestaje jednak zaskakiwać i tutaj pojawia się problem opisania naszej kolejnej wyprawy. Trudno jest uzmysłowić osobom, które tam nie były widok Oceanu z wysokości dwóch tysięcy metrów, dokładając do tego tło złożone tylko i wyłącznie z chmur. Mam nadzieję, że poniższe zdjęcia w jakimś stopniu oddadzą to, co ujrzały nasze źrenice.

Po wjechaniu na wysokość około 900 m.n.p.m. nauczeniu się, jak działają hamulce w naszym samochodzie i napełnieniu butelek wodą, przyszedł czas na następną wspinaczkę. Od parkingu do najwyższego punktu wyspy mieliśmy do pokonania ponad 7,5 kilometra. Na szlaku czekały na nas setki schodów, choć ich liczba odbijała się na kończynach dopiero w drodze powrotnej. Nie ma co ukrywać, że miałem chwilowy kryzys, a perspektywa braku wody dobijała mnie jeszcze bardziej. Ale… od czego ma się kochające osoby obok? Równie zmęczona Dominika zobaczyła moją minę, chciała to zmienić w jak najkrótszym czasie i szybko zorganizowała dodatkowy litr płynów. Może i smak trunku nie był najlepszym napojem w życiu, ale na pewno uratować moje obolałe mięśnie.

Mikołajki spędzone na jednym ze „szczytów świata” zdeterminowały mnie to tego, by w kolejnych miesiącach odwiedzić jeszcze kilka tak nieprzewidywalnych miejsc. Wspomnę również, że po pokonaniu szlaku na Pico Ruivo chyba żaden obiad w ostatnim pięcioleciu nie sprawił nam tyle radości. Smak tuńczyka i sardynek przygotowanych przez szefa kuchni pamiętam do teraz. Podobnie jak szczyty gór wyłaniające się z puszystych chmur.

Płonące hamulce i jaszczurki na kaktusach – Madera część pierwsza

Mało brakowało, a jedna z najciekawszych zagranicznych wycieczek w moim – jeszcze krótki – życiu bardzo by się skomplikowała. Wszystko przez „niezawodne” PKP, które o dziwo zapomniało poinformować podróżujących, że jeden z busów odjedzie w kierunku stolicy za kilkadziesiąt sekund. Zakłopotani tą sytuacją i brakiem komunikatów wyszliśmy przed dworzec i wbiegając prawie pod koła pojazdu zdołaliśmy zatrzymać kierowcę. Kolejne godziny to niepewne oczekiwanie na samolot i bardzo długi lot. Okłamałbym wszystkich, gdybym napisał, że podszedłem do tego bez nerwów. Na pokładzie ręce pociły mi się nawet w bezruchy, ale zarys Madery widziany z kilkuset metrów zrekompensował chwilowe niedogodności.

Kolejne marzenie z dzieciństwa
Oczekując na bagaż, czas umilał mi widok Oceanu. Od dziecka marzyłem, by zobaczyć jego ogrom. Tak jak się domyślacie, nie zawiodłem się. Atlantyk jest nadzwyczaj spokojny, a Polacy mają to szczęście, że mogą go ujrzeć po „zaledwie” czterogodzinnym locie do Porto (warto korzystać!).

Po zameldowaniu się w pokoju nie zamierzaliśmy tracić czasu. Kilkadziesiąt minut później dotarliśmy do klifu, na którym Portugalczycy postawili figurę Jezusa, bardzo podobną do tej z Rio de Janerio. Naszym oczom ukazały się również setki kaktusów oraz jaszczurek wygrzewających się w promieniach słońca. W Garajau mieliśmy też możliwość podziwiać kamienistą plażę, choć zejście do niej zajęło nam około trzydziestu minut. Po spędzeniu tam godziny zdecydowaliśmy się na powrót. Przeceniliśmy jednak swoje siły po bardzo męczącym początku dnia, ale z ratunkiem nadjechał jeden z mieszkańców, który pomógł nam pokonać ten wymagający odcinek.

Hamulce nie wytrzymały
Jeszcze przed wylotem z kraju zrozumieliśmy, że nie wykorzystamy pełni możliwości wyspy, jeśli nie wypożyczymy samochodu. Drugiego dnia przed południem dostaliśmy kluczyki do pięknego Fiata Panda i poczuliśmy, że dopiero teraz zacznie się prawdziwa przygoda. Do głównej trasy mieliśmy około pięć minut drogi. Nie mogliśmy tego nie wykorzystać. W głowie pojawiały się setki pomysłów i ku mojemu późniejszemu zdziwieniu udało się je zrealizować w niemal stu procentach. Niezapomniany pozostanie jednak wyjazd do Miradouro do Rabacal.

Tam po dwóch godzinach wędrówki zobaczyliśmy wprawdzie dwadzieścia pięć wodospadów oraz górskie krajobrazy, ale „najlepsze” czekało na nas dopiero w drodze powrotnej. Zjazd z wysokości około 1300 m.n.p.m. okazał się zbyt trudny dla hamulców naszego autka, które odmówiło posłuszeństwa po 800 metrach jazdy w dół. Kiedy pojawił się pierwszy dym byliśmy zmuszeni się zatrzymać i wyjąć najpotrzebniejsze rzeczy ze środka. Na szczęście nieplanowaną przerwę w podróży zrobiliśmy dwadzieścia metrów od stacji kontroli pojazdów, a jeden z mechaników uspokoił nas twierdząc, że po upływie pół godziny wszystko powinno wrócić do normy. Nie mylił się, ale do końca wyjazdu starałem się oszczędzać klocki hamulcowe w każdy możliwy sposób. Lekko zdenerwowani i zestresowani udaliśmy się w drogę powrotną. Nie mogliśmy jednak odmówić sobie pysznych burgerów w jednej z pobliskich wiosek. Tego dnia zrozumiałem, że samochód to nie tylko udogodnienie, które należy zalać benzyną – najlepiej do pełna .

Grzaniec z nieznajomym i ukryte jezioro – Wisła otwiera oczy

Przygotowując się do kolejnego wyjazdu do Wisły doszedłem do wniosku, że właśnie to miejsce powinno znaleźć się w pierwszym wpisie na blogu. Stało się inaczej, ale na szczęście bez problemów mogę nadrobić zaległości. Zapewne zabrzmi to źle, ale przez długi czas byłem przekonany, że Polska nie będzie mnie w stanie niczym zaskoczyć. Myliłem się i mam nadzieję, że miłośnicy naszego kraju, jakoś mi wybaczą…

Może niektórzy zastanawiają się kiedy dostałem olśnienia, dlatego już tłumaczę. W mojej pracy kilka razy w roku odwiedzam różne areny sportowe. W zimowych okresie goszczę również na skoczniach narciarskich. Najmilsze wspomnienia mam właśnie ze wspomnianej Wisły, gdzie zwykła pogawędka z „biednym Panem” pozwoliła mi ujrzeć piękno naszych rodzimych terenów.

Po odebraniu akredytacji dziennikarskiej udałem się w kierunku obiektu im. Adama Małysza. Pogoda nie sprzyjała i oprócz silnego wiatru padał gęsty śnieg. Ostatnią rzeczą, o której wtedy marzyłem było spotkanie przypadkowego mężczyzny, chcącego za wszelką cenę napić się ze mną wina.

– Wiem, że nie wypada prosić o pieniądze, dlatego zapytam wprost: Kupi mi pan grzane wino?
Ja: Niestety, pomógłbym, ale nie znam jeszcze Wisły. Nie wiem, gdzie znajdziemy restaurację.
– Zaprowadzę pana, tylko musi pan wpuścić spodnie w buty, bo może być ślisko i mokro.
Ja: Dobrze, ale mam niecałą godzinę.

Chyba widzę Wasze miny… i wiem, że 95% osób nie jest w stanie w to uwierzyć, ale taka historia miała miejsce. Zaufałem nieznajomemu, który jak się później okazało, zaprowadził mnie w piękny, malowniczy rejon, gdzie pojawiam się co najmniej dwa razy w roku. Odwiedziłem go już o każdej porze roku i ani razu nie poczułem się zawiedziony.

Wisła ma w sobie coś magicznego, co oprócz kibiców Kamila Stocha, Adama Małysza i Piotra Żyły przyciąga także dziesiątki tysięcy turystów. Nie znajdziecie tam wprawdzie szczytów przekraczających dwa tysiące metrów, ale widoki Parku Krajobrazowego Beskidu Śląskiego na pewno zrobią na Was wrażenie. – Połowa odwiedzających ma cichą nadzieję, że zza rogu wyłoni się Pietrek Żyła, przygotowujący się do kolejnego konkursu. Na szczęście to nie jedyna „atrakcja”, którą dysponujemy. Warto tutaj przyjechać i miło spędzić czas z rodziną – usłyszałem od burmistrza tego miasta, kiedy przygotowywałem z kolegami z redakcji materiał dotyczący jednego z najweselszych zawodników w naszej kadrze.

W Wiśle czuję się najlepiej w pojedynkę. Wtedy zawsze znajdę czas na odwiedzenie moich ulubionych miejsc. Nie obrażam się jednak, gdy ktoś z rodziny chce za wszelką cenę zobaczyć wspominane przeze mnie miejsca. Od rozmowy z tym wyjątkowym „Panem” minęły już trzy lata, a ja w końcu przejrzałem na oczy. Nie wstydzę się do tego przyznać, bo dzięki kilku wypowiedzianym zdaniom zmieniłem podejście do ważnych kwestii. Jestem pewien, że gdyby nie „wiślańskie jezioro” jeszcze długo nie odwiedziłbym m.in. polskich Mazur.

Morał w tym wpisie jest tylko jeden: Od czasu do czasu warto wypić grzany trunek z nieznajomą osobą!

Urocze Francuzki i labirynt w Trieście – Chorwacki rollercoaster

Pierwsza daleka podróż za granicę… i jak to bywa, setki pytań w głowie. Nie wiedziałem, co mnie czeka, dlatego na kilka tygodni przed wyjazdem postanowiłem się wyluzować, odłożyć trochę pieniędzy i obserwować rozwój sytuacji.

Cel wycieczki? Chorwacja i miejscowość Rabac. Nawigacja pokazywała 1242 kilometry i ponad trzynaście godzin jazdy. Myślę sobie: Super. Usiądę, odpalę grę na telefonie, może otworzę książkę. Stracę poczucie czasu, podniosę głowę i będę na miejscu!

Rzeczywistość wyglądała nieco inaczej, ale nie mam zamiaru narzekać na nic, co miało miejsce. Po dziewięciu godzinach monotonnej jazdy, na jednej z austriackich autostrad kierowców dopadł kryzys. Nie było innego rozwiązania. Musieliśmy znaleźć nocleg i poczuć pod sobą materac, chociaż na siedem godzin. Padło na małą miejscowość Leibnitz, której powierzchnia wynosiła niecałe 6 kilometrów kwadratowych. Jak się później okazało, nawet tam mieszkańcom w idealny sposób udało się zagospodarować tę przestrzeń i wybudować piękny rynek.

Po krótkim zwiedzaniu, zrobieniu kilku zdjęć i skonsumowaniu śniadania, ruszyliśmy w dalszą podróż. Moje oczy wyglądały, jak pięciozłotówki, kiedy pierwszy raz ujrzałem zarys Alp. Trzy godziny później pojawiła się jeszcze otwarta buzia, bo widoki chorwackich tuneli, znajdujących się we wnętrzu gór zrobiły ogromne wrażenie. Byłem na tyle zafascynowany przemierzaniem kolejnych kilometrów, że słysząc zdanie: „Za 20 minut dojeżdżamy do hotelu”, najzwyczajniej w świecie poczułem się rozczarowany.

Na szczęście, nie był to koniec wyjątkowych widoków. Nie wiem, czy znajdzie się ktoś, kto ma podobne zdanie do mojego, ale mimo braku piaszczystych plaż, Chorwacja ma jedno z najlepszych wybrzeży na Starym Kontynencie. Połączenie pięknych krajobrazów gór i otwartego morza trudno oddać na zdjęciu, ale zapewniam, że w takich momentach każdy z osobna czuje się jednym z najlepszych fotografów na świecie!

Francuski numer
Podczas czternastodniowego pobytu udało mi się zapoznać dwie obywatelki Francji. Jak to bywa, ciężko było się porozumieć w wymarzony sposób, ale obie strony wyciągnęły od siebie najważniejsze informacje. Pozostaje mi tylko żałować, że zgubiłem jeden z numerów telefonu, bo otrzymałem zaproszenie do Paryża z noclegiem w okolicy portu lotniczego Charles de Gaulle’a.

Wracając w pamięci do tamtych momentów mam przed oczami również obrazy ogrodów, które wyłaniały się zza rogów ulic, co 35 metrów. Po raz pierwszy spotkałem się z dziesiątkami nowych gatunków roślin, a nad głowami rosły jasnozielone kiwi. Chciałem nawet zabrać ze sobą kilka na pamiątkę, ale jeden z mieszkańców Rabacu nie okazał się najsympatyczniejszą osobą, którą poznałem w życiu. Zamiast soczystego owocu w dłoni, zobaczyłem kij od szczotki i zbliżającą się rozzłoszczoną dwumetrową postać. Uznałem, że zdecydowanie lepiej wydać dwa euro, ale mieć czym pogryźć ten soczysty przysmak.

Labirynt w Trieście
Pamiętajcie! Jeśli przyjdzie Wam do głowy pomyśl, że za zaoszczędzone pieniądze udacie się na jednodniową wycieczkę do Wenecji, unikajcie jak tylko możecie przeklętego miasta o nazwie – Triest. Brzmi to niezbyt normalnie, ale wjechanie w ten rejon po godzinie 21:30 wiąże się z ewentualnym zachorowaniem na nerwicę. W baku pozostało nam paliwa na 60 kilometrów, a do pokonania mieliśmy nieco ponad 90. Myślicie, że Włosi poczekają na Was na stacjach benzynowych? Niestety, nic z tego. Poza tym, nigdy nie widziałem tak źle rozplanowanego miast, skupiając się tylko i wyłącznie na dostępnych tam drogach. Ciężko liczyć na wariującą nawigację oraz przechadzających się mieszkańców, którzy mylą kierunek „na Austrię” z kierunkiem „na Australię”. Kiedy już wyjedziecie z tego labiryntu zdecydowanie dłużej będziecie wspominać tę drogę niż wycieczkę do „miasta na wodzie”.

Na koniec wspomnę jeszcze o cenach, które moim zdaniem nie były wygórowane. Nic więc dziwnego, że co dwa kilometry słychać było nasz ojczysty język. Chorwacja, to popularny region Europy, który odwiedzają tysiące Polaków. Uwaga, teraz Was namawia i piszę: warto spędzić tam kilka dni i ogrzać się na skalistych plażach!

Krew na ręcznikach i Camp Nou bez murawy – Barcelona i Monaco dają radę

Wyjazd do Hiszpanii rozpoczął się niewinnie. W szybkim tempie minęliśmy polskie autostrady, przejechaliśmy niemiecką granicę i po krótkim postoju na śniadanie w Dreźnie kontynuowaliśmy podróż w kierunku Francji. Pech chciał, że na naszej drodze nierozważni kierowcy doprowadzili do groźnej kolizji i kilkukilometrowego korka…

Na zegarze dobijała 23:00, a my przypomnieliśmy sobie, że dziwnym trafem nikt nie wpadł na pomysł, by zarezerwować jakiekolwiek lokum. Pokoje o niewysokim standardzie znaleźliśmy niedaleko Lyonu. Wchodząc do łazienki doznałem szoku i chyba długo nie zapomnę tego, co zobaczyłem. Na ręczniku widniały ślady krwi, podobnie jak na prysznicu (ale czego można wymagać od hostelu, który zażyczył sobie 8 euro od osoby). Nie chciałem wgłębiać się w tę historię, dlatego poradziłem sobie z kąpielą w inny sposób. Następnie otworzyłem torbę, wyjąłem kabanosy i skonsumowałem skromną „polską” kolację. Nie muszę chyba wspominać o cudownych minach osób prowadzących samochody, które mogły zregenerować siły dopiero po 15 godzinach jazdy.

Białe limuzyny
Minęło sześć, może siedem godzin, a my żądni wrażeń ruszyliśmy w dalszą podróż. Naszym docelowym punktem był hotel w Lloret de Mar. Od razu napiszę, że nie widziałem żadnej kamery Polsatu, ani mięsnego jeża na talerzu. Zdziwiły mnie tam jednak sytuacje dziejące się na jednym z głównych deptaków. Pomiędzy straganami z setkami pamiątek, turyści mogli skorzystać również z usług domów publicznych. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że każda z osób decydująca się na tę przyjemność była transportowana do innego budynku białą limuzyną prowadzoną przez czarnoskórego szofera. Zrobiło to na mnie wrażenie i do dziś nie mogę wyjść z podziwu, dla osób które zdecydowały się tam wydawać kilkaset euro.

Stadion bez trawy
Jako oddany kibic FC Barcelony musiałem pojawić się na moim ukochanym stadionie – Camp Nou. Po kilku minutach marudzenia, tata nie wytrzymał, zszedł do recepcji i zamówił wycieczkę, której główną atrakcją było zwiedzanie obiektu Dumy Katalonii. Kiedy zjawiłem się w środku miałem w sobie tyle emocji, że zdołałem zrobić tylko dwa zdjęcia. Po czasie wydaje mi się, że uczyniłem najlepiej jak mogłem. Najważniejsze momenty i wspomnienia zostały głęboko w głowie i nie przeszkodził mi w tym nawet fakt, że podczas zwiedzania nie było mi dane zobaczyć murawy, która była wymieniana przed rozpoczęciem kolejnych rozgrywek w hiszpańskiej lidze.

Przed dotarciem do „świątyni Messiego” pojawiliśmy się w Parku Güella. Tam oprócz pięknych widoków i tysięcy turystów po raz pierwszy zmierzyłem się z temperaturą przekraczającą 45 stopni Celsjusza. Wtedy dotarło do mnie, że nie mógłbym na co dzień funkcjonować w takich upałach. Po wyjściu z Parku udaliśmy się jeszcze w kierunku Sagrady Familii, by przyjrzeć się jednej z najpiękniejszych europejskich świątyń. Nie wiem czy mi uwierzycie, ale żeby zrobić zdjęcie całości, musiałem się po prostu położyć na ziemi. Nie byłem jednak sam, bo osoby z zagranicy postępowało dokładnie tak, jak ja.

Fajerwerki na pożegnanie
Po dziesięciu dniach leżenia do góry brzuchem naszedł czas, by myśleć o powrocie do domu. Wspólnie z rodziną wpadliśmy na pomysł podróży przez Lazurowe Wybrzeże. Oczywiście, nie mogłem odpuścić pojawienia się m.in. w Monako, gdzie na każdym kroku widać było „bogactwo”. Spacer po torze Formuły 1 i pstrykanie zdjęć prywatnym jachtom robiło wrażenie na każdym. Żal było wyjeżdżać, ale pod wieczór – chyba w nagrodę – z wysokości kilkuset metrów obserwowaliśmy pokaz sztucznych ogni. Zapewne któryś z rosyjskich oligarchów opijał kupno kolejnego Ferrari :).

Nieudana fotografia i życie bez hulajnogi – Kolorowe wyspy Burano i Murano

Dopływając do Burano zastanawiałem się czy spotkam tam chociaż jednego poirytowanego Włocha. Oczywiście taka sytuacja nie mogła mieć miejsca. Nawet na wyspie, która jest niemal odcięta od świata panuje świetna atmosfera i nikt nie zamierza stwarzać sobie jakichkolwiek problemów.

Przecież obywatele tego państwa, mający dostęp do kawy, wina i sportowych gazet są obywatelami spełnionymi. W tak pozytywnym podejściu do życia pomaga im również fakt, że z prawie każdego punktu w kraju mają zaledwie 100 kilometrów, by dotrzeć nad morze bądź w góry. Ktoś tu chyba pozwala sobie na zbyt wiele… a warto wspomnieć, że nawet w dobie kryzysu, prawie 60% „makaroniarzy” ma w szafce kluczyki do co najmniej dwóch prywatnych posiadłości.

Pierwsze popsute zdjęcie
Wracając do głównego wątku. Po zacumowaniu statku, naszym oczom ukazały się dziesiątki kolorowych domków, w których na co dzień przebywa około cztery tysiące osób. Przemierzając wąskie uliczki zobaczyliśmy różnorodne odcienie ścian, setki turystów, a z każdej strony docierały do nas odgłosy migawek aparatów fotograficznych i smartfonów. Klimat tego niepowtarzalnego miejsca oczarował także nas. Bez dłuższego namysłu rozpoczęliśmy zwiedzanie, bo na przejście kilku kilometrów mogliśmy poświęcić jedynie nieco ponad sześćdziesiąt minut.

Podczas intensywnego spaceru znaleźliśmy jednak czas na krótką przerwę i po raz pierwszy na otwartej przestrzeni wypróbowaliśmy nową zabawkę Domy – aparat instax. Miałem zrobić piękne zdjęcie, a wyszło… jak zawsze. Naświetliłem fotografię z każdej możliwej strony, ale zatrzymałem ją na pamiątkę w portfelu. Na szczęście w zapasie zostało jeszcze kilka klisz, co ułatwiło mi wykonanie tego niezwykle wymagającego zadania. Po kilku minutach zobaczyłem, że na twarzy mojej kompanki pojawił się piękny uśmiech i uznałem, że mimo problemów udało mi się podołać wyzwaniu!

Stare, ale jare
W pamięci na długo pozostanie mi moment, w którym minęliśmy dwie kobiety w podeszłym wieku. Mimo problemów z samodzielnym poruszaniem, starsze panie z uśmiechem na twarzy wymieniły kilka zdań, serdecznie się pozdrowiły, a następnie każda z nich poszła w swoją stronę… trzymając za rękę młodszego opiekuna. Wtedy dotarło do mnie, że akurat w tej kwestii pozostałe społeczeństwa w Europie mogłyby się wiele nauczyć od impulsywnych i nerwowych Włochów. Przecież nikt nie jest w stanie przekazać nam tak cennej wiedzy, jak osoby z życiowym doświadczeniem.

Były wieże, jak w Pizie
Kiedy planowałem wycieczkę, biuro podróży zaoferowało mi wyjazd w zupełnie inną część Półwyspu Apenińskiego. Wspólnie z Dominiką mieliśmy zrobić sobie zdjęcie pod krzywą wieżą w Pizie i skosztować wysokoprocentowych trunków w Toskanii. Teraz mogę napisać, że na szczęście plany wyjazdu się zmieniły, a nas nie ominęły ani krzywe wieże, ani smaczne wina. Jedną z miejscowych atrakcji była właśnie wieża kościoła San Martino, którą będziecie mogli zobaczyć poniżej. Zdecydowanie największe wrażenie robiła, kiedy obserwowało się ją na statku z odległości kilkuset metrów.

Życie nawet bez hulajnogi
Podobnie, jak w Wenecji na wyspach Burano i Murano obowiązuje całkowity zakaz posiadania samochodów, rowerów, a nawet hulajnog. Transportowanie pożywienia i innych materiałów odbywa się tylko i wyłącznie na wodzie. Dlatego pamiętajcie, mieszkańcy tego regionu Italii potrafią być bardzo bezpośredni i gdy widzą turystkę wiozącą dziecko w wózku mogą najzwyczajniej w świecie wyśmiać takie zachowanie. My nie byliśmy świadkami podobnego zdarzenia, ale sympatyczna przewodniczka zapewniała, że opis takiej sytuacji na pewno znajdzie się w jej książce :).

Z Madonną przez Alpy – W Szwajcarii szczęka opada

Pierwszy wyjazd w Alpy planowałem około 7-10 minut. Dobrze, że zajęło mi to tak mało czasu, bo kilkadziesiąt sekund później mógłbym zwątpić w słuszność tej decyzji i pojawić się tam dopiero za kilka lat.

Jak to bywa z zagranicznymi wyjazdami… przeżyłem kilka naprawdę absurdalnych, ale komicznych sytuacji. Gdyby ktoś kilka miesięcy wcześniej powiedział mi, że zabłądzę na wąskich uliczkach w Sankt Moritz i przez przypadek zrobię sobie zdjęcie na prywatnej – nieogrodzonej w całości – posesji Madonny, raczej puknąłbym się w głowę. I choć przez mgłę nie było mi dane zobaczyć wymarzonego widoku nad jeziorem w Zurychu, to przejażdżka koleją „w środku” Alp wynagrodziła mi kilka godzin bez odpowiedniego humoru.

Szczęka w dół
Nic nie poradzę na to, że w górach czuję się najswobodniej i właśnie tam potrafię zwrócić uwagę na kwestie, które pomijam w codziennym życiu. Zawsze cieszyłem się na wyjazdy do Zakopanego czy Wisły, ale dopiero podróż w okolice kantonu Gryzonia udowodniła mi, że człowiek jest bezradny w starciu z naturą. Nie sądziłem, że organizm odmówi mi posłuszeństwa na wysokości przekraczającej nieco ponad 3 tysiące metrów. Uczucie „nóg z waty” i zawrotów głowy po spojrzeniu w dowolnym kierunku zostały mi w pamięci do teraz. Wprawdzie nikomu nic się nie stało, ale miny osób towarzyszących w podróży mówiły wszystko. Chyba nigdy nie widziałem tylu pełnoletnich osób z takim przerażeniem w oczach.

Szczyt za szczytem
Będąc w okolicach Sankt Moritz niewskazane jest oszczędzanie! Zdecydowanie lepiej wydać kilkanaście euro na bilet i przejechać się kolejami retyckimi. Nie potrafię opisać widoków, które wyłaniały się tam, co kilkadziesiąt sekund, ale mam nadzieję, że zdjęcia w jakimś stopniu pozwolą Wam sobie to uzmysłowić. Podróż na wysokości 3500 m.n.p.m. nie byłaby niczym szczególnym, gdyby nie fakt, że podczas postoju na jednej ze stacji minęła nas grupa 15 kolarzy, którzy wspólnie z trenerem przygotowywali się do kolejnego wyścigu. Widok drogi wyglądającej, jak polska autostrada na takiej wysokości robił wrażenie. Tak samo, jak górskie jeziora i wodospady oddzielające od siebie kolejne szczyty.

Siedząc wygodnie w pociągu, robiąc zdjęcia i podjadając czekoladowe przysmaki prosto od Szwajcarów stwierdzam, że czułem się jak dziecko, które dostaje pod choinkę wymarzony prezent. Zapewne nie zobaczyłem nawet 5% widoków w tych górskich kurortach, ale to jedynie motywacja, by za jakiś czas znów tam wrócić.

Nie trzeba mieć milionów
Wbrew pozorom, kosz takiego wyjazdu nie powinien powalić nikogo z nóg. Za tydzień objazdowej wycieczki zapłacicie maksymalnie 1600 złotych. Wiadomo, wyjazd w polskie góry wyniesie Was mniej, ale momentami warto „odkręcić kurek” i zrobić coś bardziej szalonego. Przecież w takich regionach świata liczy się przede wszystkim spontaniczność i chęć zobaczenia jeszcze czegoś lepszego i jeszcze czegoś lepszego… a zapewniam każdego z osobna, że będąc tam na miejscu, trudno poczuć się rozczarowanym :).

Wpuszczony w kanał – Wenecja umie zaskoczyć

Wenecja? „Miasto dla zakochanych…”. „Miliony turystów…”. „Smród od kanałów i kosmiczne ceny…”.

Nie ukrywam, że takie zdania padające z ust znajomych nie do końca przekonywały mnie do zakupienia wycieczki w ten region Europy. Na szczęście po raz kolejny dałem się ponieść emocjom i zaufałem własnej „głupocie”. Po trzydniowym pobycie w jednym z najbardziej „egzotycznych” miejsc Starego Kontynentu stwierdzam krótko i dosadnie: jeśli macie do wydania trochę gotówki, nie powinniście się nad niczym zastanawiać. Gondolier wykrzykujący słowa: „spaghetti”, „pizza” czy „carbonara” zostanie w pamięci na długie, długie lata.

À propos jedzenia. Myślałem, że jeszcze przez długi czas nie dam się namówić na skosztowanie owoców morza i teraz plułbym sobie w brodę. Smak dobrze przyprawionej ośmiornicy czy krewetki zaczął konkurować z moim ulubionym… kurczakiem. W regionalnych sklepach każdy znajdzie coś dla siebie, choć ja na pewno nie zostanę fanem spożywania „gumowych” kalmarów – w przeciwieństwie do Dominiki!

Oczywiście, da się tam zmęczyć
Turyści często pytają się przewodników, jaki jest najlepszy sposób na zwiedzenie tego miasta. Po krótkim, ale intensywnym pobycie stwierdzam, że najmądrzej jest się tam po prostu zgubić. Każdy przebyty most i każdy wyłaniający się krajobraz zza kolejnych uliczek przyprawia o zawrót głowy. (Aaa… właśnie. Przed wyjazdem nie zapomnijcie usunąć zbędnych aplikacji z telefonów. Dodatkowa pamięć na setki zdjęć na pewno wskazana).

Po pierwszym dniu spacerów, licznik kroków w iPhone pokazał mi dystans 16,4 km. Byłem trochę zdziwiony, bo moje nogi odczuwały bardziej 35 km wędrówki po polskich Tatrach. Nie zmienia to jednak faktu, że ilość zobaczonych miejsc i poznawanie zupełnie innej kultury zrekompensowały mi tę chwilową niedogodność.

W nieco opuszczonej części Wenecji, naszą uwagę przykuli przede wszystkim uczniowie, którzy nie zważając na miliony turystów, hałas i ruch, bez większego zastanowienia zmierzali do szkół z wyładowanymi po brzegi plecakami. To niejedyny widok z życia codziennego, który mnie zaskoczył. Nie potrafiłem sobie wyobrazić m.in. pracy weneckich szpitali, ale ku mojemu zdziwieniu, czekając na jeden ze statków byliśmy świadkami transportowania starszej, schorowanej kobiety właśnie do jednej z placówek w „mieście na wodzie”. Wtedy dotarło do mnie, że dla mieszkańców tego regionu świata nie istnieje słowo: niemożliwe.

Nie bój się wydatków
W wielu przypadkach zwiedzający z naszego kraju tak bardzo przejmują się kosztami związanymi z wyjazdem, że potrafią przegapić 70% pięknych widoków. Tak naprawdę, nie ma się czym przejmować. Pizza, kawa i wino są tam dostępne co 20 metrów, a ich ceny nie zwalają z nóg. Za skromnych dziesięć euro możecie wyjść z knajpy z uśmiechem od ucha do ucha. Poza tym za drobną opłatą skorzystacie z usług gondolierów, wjedziecie na piękną wieżę widokową na Placu Świętego Marka i przespacerujecie się po Pałacu Dożów, który jest połączony z ogromnym muzeum.